Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες και διαφορές, οι οποίες καθορίζουν την ποιότητα και την εμπειρία των μαθητών. Αρχικά, και στις δύο χώρες η υποχρεωτική εκπαίδευση ξεκινά στην ηλικία των 6 ετών και διαρκεί έξι χρόνια, κάτι που εξασφαλίζει ότι όλα τα παιδιά έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση από μικρή ηλικία. Ωστόσο, οι διαφορές στα δύο συστήματα ξεκινούν να εμφανίζονται στην προσέγγιση που ακολουθείται για την εκπαίδευση των παιδιών.
Στη Φινλανδία, υπάρχει μεγάλη έμφαση στην ατομική προσαρμογή του μαθησιακού περιβάλλοντος και στη χαμηλή αναλογία μαθητών ανά δάσκαλο. Αυτό επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να δίνουν περισσότερη προσοχή στις ατομικές ανάγκες κάθε μαθητή, προσαρμόζοντας τη διδασκαλία ώστε να ταιριάζει καλύτερα στις ικανότητες και τις προτιμήσεις τους. Στην Ελλάδα, οι τάξεις είναι συχνά μεγαλύτερες, κάτι που μπορεί να περιορίσει την ατομική προσοχή που μπορούν να προσφέρουν οι δάσκαλοι. Η υποστήριξη μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες είναι επίσης πιο συστηματική στη Φινλανδία, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει περιορισμένη υποστήριξη.
Μία άλλη σημαντική διαφορά είναι η προσέγγιση στη διδασκαλία και στη μάθηση. Στη Φινλανδία, η διδασκαλία επικεντρώνεται στη μάθηση μέσω παιχνιδιού και στην ανάπτυξη κοινωνικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων κατά τα πρώτα σχολικά χρόνια. Οι μαθητές ενθαρρύνονται να ανακαλύπτουν και να μαθαίνουν μέσω της εξερεύνησης και της συνεργασίας. Στην Ελλάδα, υπάρχει μεγαλύτερη έμφαση στην απομνημόνευση και στην ακαδημαϊκή επίδοση, με συχνές αξιολογήσεις και εξετάσεις από πολύ νωρίς.
Το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα δίνει μεγάλη έμφαση στην επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία ενθαρρύνονται να συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους και να συμμετέχουν σε προγράμματα επαγγελματικής ανάπτυξης, κάτι που τους επιτρέπει να ενημερώνονται για τις νέες εκπαιδευτικές μεθόδους και να βελτιώνουν συνεχώς τις δεξιότητές τους. Στην Ελλάδα, η επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών δεν λαμβάνει την ίδια έμφαση, με πολλούς εκπαιδευτικούς να βασίζονται κυρίως στην αρχική τους εκπαίδευση.
Ένας άλλος τομέας διαφοροποίησης είναι η αυτονομία των σχολείων. Στη Φινλανδία, τα σχολεία έχουν μεγαλύτερη ελευθερία να προσαρμόζουν το πρόγραμμα σπουδών και τις διδακτικές μεθόδους ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών. Αυτό επιτρέπει μια πιο ευέλικτη και εξατομικευμένη προσέγγιση στη μάθηση. Αντίθετα, στην Ελλάδα, το πρόγραμμα σπουδών είναι πιο αυστηρό και ομοιόμορφο, με λιγότερες δυνατότητες προσαρμογής στις ατομικές ανάγκες των μαθητών.
Τέλος, και τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα δίνουν σημασία στη διασφάλιση της πρόσβασης όλων των παιδιών στην εκπαίδευση. Ωστόσο, οι μέθοδοι και οι προτεραιότητες διαφέρουν σημαντικά, με τη Φινλανδία να προωθεί ένα περισσότερο χαλαρό και ευέλικτο περιβάλλον μάθησης, ενώ η Ελλάδα διατηρεί μια πιο παραδοσιακή και ακαδημαϊκά προσανατολισμένη προσέγγιση. Αυτές οι διαφορές αντανακλούν τις διαφορετικές εκπαιδευτικές φιλοσοφίες και πολιτιστικές προτεραιότητες των δύο χωρών.
Μέλος του ΔΣ του ΣΕΠΕ ΧΑΝΙΩΝ
Τσαλαπάκης Αντώνης