Από
την αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων μέχρι τις κρίσεις των διευθυντών των
σχολείων το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας αναζητά την ταυτότητά του ανάμεσα
στους δρόμους του προοδευτισμού και του συντηρητισμού. Την πορεία που ακολουθεί
την καθορίζει ο εκάστοτε Υπ. Παιδείας, ενώ η αδυναμία αντίδρασής μας θεωρείται
ως αποδοχή των προτάσεων του υπουργείου.
Η
αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων αν και πάγιο αίτημα του κλάδου είχε
ξεκινήσει από το 2010-2011, έφτασε όμως να υλοποιείται το 2016. Μία πράξη που δεν έχει κανένα οικονομικό
κόστος αλλά αποτυπώνει την έλλειψη πολιτικής βούλησης για τη λύση ενός σοβαρού
προβλήματος της δημόσιας εκπαίδευσης.
Παράλληλα,
εντύπωση προκαλεί το υποτιθέμενο «σχέδιο» για τη βελτίωση του Ελληνικού
Δημόσιου Σχολείου, που κοινοποίησε ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων. Η
έκθεση και οι προτάσεις του ΣΕΒ, όπως και οι τοποθετήσεις του Συνδέσμου
Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της
Βουλής, αποτελούν την προσπάθεια επέλασης της άκρατης
επιχειρηματικότητας μέσα στα σχολεία με στόχο την αποδόμηση και διάλυση
της Δημόσιας Εκπαίδευσης και τη στροφή προς την ιδιωτική εκπαίδευση
και το σχολείο της αγοράς.
Χαρακτηριστικό
παράδειγμα των προτάσεων του ΣΕΒ είναι α) Οι απολύσεις εκπαιδευτικών από το
δημόσιο τομέα που προκύπτει από τη σκόπιμη και προβοκατόρικη διαπίστωση πως ο
συνολικός αριθμός των εκπαιδευτικών που υπηρετούν στα Δημόσια Σχολεία είναι 30%
περισσότεροι από τους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων. Ωστόσο,
αποκρύπτουν εντέχνως πως Δημόσια Σχολεία –Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια και
Λύκεια– λειτουργούν διάσπαρτα σε όλη τη χώρα (ηπειρωτικές, ορεινές, νησιωτικές
περιοχές), εν αντιθέσει με τα ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούν μονάχα στα
μεγάλα αστικά κέντρα., β) Η αύξηση του
ωραρίου των εκπαιδευτικών, δίχως φυσικά αύξηση των αποδοχών, ώστε να
περιοριστούν δραματικά οι προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών., γ) Οι
περικοπές στους μισθούς των Εκπαιδευτικών, καθώς θεωρούν πως το εργασιακό
κόστος είναι υψηλό. Πραγματικά απορεί κανείς με το θράσος του ΣΕΒ και των
Ιδιοκτητών Σχολαρχών πως οι εκπαιδευτικοί αμείβονται με παχυλούς μισθούς,
όταν στα χρόνια των Μνημονίων έχει χαθεί το 40% των εισοδημάτων μας. , δ) Η
περίφημη «ελευθερία» επιλογής σχολείου που στην πράξη σημαίνει κρατική
χρηματοδότηση των ιδιωτικών σχολείων και κατηγοριοποίηση των σχολείων
(γκετοποιημένα και ελιτίστικα).
Αιφνιδιάζοντας
τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς ο Υπ. Παιδείας κατέθεσε τροπολογία στις 23/3/2017 σε σχέδιο νόμου του υπουργείου
οικονομικών, και αφορούσε τη διαδικασία πρόσληψης αναπληρωτών στις δομές της
ειδικής αγωγής αλλά και το τι μέλει γενέσθαι με τους μόνιμους διορισμούς. Ως
εκπαιδευτικοί έχουμε χορτάσει με τους πειραματισμούς «μεταρρυθμίσεων» στον
τομέα της ειδικής αγωγής τα τελευταία χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις. Η τακτική
αποσπασματικών αλλαγών, δίχως έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό, εξυπηρετεί
μικροσυμφέροντα και όχι τους μαθητές και την ενίσχυση των δομών της ειδικής
αγωγής.
Από
την άλλη, το βάρος για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση πήγε περίπατο μέχρι
το 2019 την ώρα που προγραμματίζονται διορισμοί σε άλλους κλάδους του δημοσίου.
Η ειδική αγωγή όπως και κάθε άλλη
δομή του δημόσιου δωρεάν σχολείου έχει ανάγκη από κάλυψη των κενών θέσεων με
μόνιμους εκπαιδευτικούς.
Το
τελευταίο λιθαράκι σε όλα τα παραπάνω πρόσθεσε η απόφαση του ΣτΕ για τον τρόπο
επιλογής των διευθυντών σχολικών μονάδων. Η απόφαση της Ολομέλειας του
Συμβουλίου της Επικρατείας, έκρινε αντισυνταγματικό το Νόμο 4327/2015, Μπαλτά – Κουράκη, ως προς την μυστική ψηφοφορία
ενώ δεν ανέφερε πουθενά ότι ο σύλλογος διδασκόντων δεν μπορεί να συμβάλλει στις
κρίσεις των διευθυντών υπό ένα διαφοροποιημένο νομικό πλαίσιο.
Για
ένα τόσο σοβαρό ζήτημα οι παρατάξεις της ΔΟΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΑΜΕ και
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ (ΛΑΕ) αρνήθηκαν «ένα σύστημα επιλογής Στελεχών Εκπαίδευσης
δίκαιο, αντικειμενικό και δημοκρατικό με βαρύτητα στη γνώμη των συναδέλφων
μέσα από μια κατοχυρωμένη συνταγματική διαδικασία.» όπως κατατέθηκε
από τη δική μας πλευρά ως πρόταση στη σχετική ανακοίνωση της
ομοσπονδίας. Αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς είναι πως προφανώς δεν επιθυμούν τη
συμμετοχή των συναδέλφων στην επιλογή των στελεχών εκπαίδευσης. Πουθενά στην
ανακοίνωση της Ομοσπονδίας δεν αναφέρονται συγκεκριμένοι άξονες παρά μόνο
γενικεύσεις.
Σε
δημοσιεύματα διαβάσαμε ότι το υπουργείο παιδείας προσανατολίζεται στο να γίνουν
οι κρίσεις Διευθυντών με θητεία ενός
σχολικού έτους. Μοναδικά κριτήρια τα τυπικά προσόντα και η προϋπηρεσία. Το σύστημα επιλογής δεν πρέπει να έχει προσωρινό χαρακτήρα
και να ακολουθεί τις διαθέσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Ένα ολοκληρωμένο
σύστημα επιλογής διευθυντών θα πρέπει να περιλαμβάνει πέραν των παραπάνω,
γραπτές εξετάσεις, σχετικά με τη διαχείριση κρίσεων εντός της σχολικής μονάδας
και ψυχομετρικά τέστ προκειμένου να διερευνάται η κρίση, η προσαρμοστικότητα στις
μεταβαλλόμενες καταστάσεις και απαιτήσεις, η αυτοκυριαρχία, η συναισθηματική
σταθερότητα, η σκέψη, η αντίληψη και η προσωπικότητα του υποψηφίου. Ένα σύστημα επιλογής διευθυντών πρεπει να διέπεται απο
αντικειμενικότητα, αξιοκρατία και δημοκρατικές διαδικασίες.
Εξίσου σημαντική
θεωρείται η θεσμοθέτηση πεπερασμένου αριθμού θητειών για τη θέση του διευθυντή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρόλος μας στο σχολείο είναι η πλήρης συμμετοχή στη
διδακτική διαδικασία.
Μέσα
σε όλο αυτό τον αναβρασμό οι Σχολικοί Σύμβουλοι λαμβάνουν παράταση της ήδη
παρατεταμένης θητείας τους. Πρέπει να βρεθεί η νέα δομή που θα υπηρετεί τις
ανάγκες του σύγχρονου σχολείου και του εκπαιδευτικού.
Συνάδελφοι,
Έχουμε
αναδείξει όλα τα στρεβλά των “μεταρρυθμίσεων” των προηγούμενων και αυτής της
κυβέρνησης. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα δίκαια αιτήματα των συναδέλφων μας
(αναπληρωτές-μόνιμους, δασκάλους-νηπιαγωγούς-ειδικότητες, γενικής και ειδικής
αγωγής) πέρα από κομματικές σκοπιμότητες, μακριά από μικροκομματικές λογικές για
καθαρά εκλογικούς λόγους με γνώμονα μόνο την προάσπιση του δημόσιου σχολείου
και του εκπαιδευτικού που το στηρίζει και το υπηρετεί.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Τσαλαπάκης Αντώνης